Dat Sid Selvidge een rekbare soulvolle stem heeft bewijst hij opnieuw op zijn recentste CD I Should Be Blue. Uit hoeveel titels zijn discografie exact bestaat durf ik niet te raden, want onlangs liep ik bij toeval op tegen zijn Portrait uit 1969 (waarvan ik het bestaan niet kende). En werd aangenaam verrast door een bovenmatig sterk debuutalbum. Selvidge schrijft niet alleen zelf uitstekend werk, maar is eveneens bekwaam in het eigen maken van andermans nummers. Van de 12 tracks bevat dit album 3 eigen geschreven nummers, terwijl de overigen overwegend covers zijn van erkende songsmeden als Townes van Zandt, Tim Hardin & Fred Neil. Afsluiter van deze plaat is het heel want minder voor de handliggend Do Nothin’ Till You Hear From Me.

Het uitermate subtiel uitgevoerde That’s How I Got to Memphis (slechts Sid Selvidge gitaar en zang, en Don Dixon op bas) opent zeer sterk, en hebben mij zeer nieuwsgierig gemaakt naar Tom T. Hall’s eigen uitvoering, en diens overige muziek. Sid Selvidge’s gebruikelijke karakteristieken (die aanleunen tegen het blues en soulvlak) zijn ook aanwezig, maar in tegenstelling tot zijn laatste studioalbum treedt ontspannen in het gehoor liggende jazz hier meer naar de voorgrond. Een andere troef van dit album is de vocale aanwezigheid van Amy Speace op 4 nummers. Bovendien is Amy ook compositorisch vertegenwoordigd door het nummer Two. Sid heeft de gave om muziek heel eenvoudig te doen laten klinken, en daarin is hij op I Should Be Blue wederom in geslaagd! (SMP)